Fawaka?

Hallo lieve mensen!
Fawaka?

Ik merkte dat heel veel mensen wilde weten of ik goed ben aangekomen! Dus daarom maar een eerste verslag over onze eerste dagen in Suriname!

Dinsdagochtend was het dan zo ver. Eindelijk had ik mijn koffers ingepakt. Gek genoeg had ik eerst meer dan 5kg te veel bagage, terwijl ik altijd te weinig mee neem! Dus de avond voor vertrek hebben Wes en ik nog een uur allerlei dingen uit mijn koffer gehaald om te zorgen dat ik niet te veel kilo’s bij me zou hebben.
Om half 10 in de ochtend was ik klaar om weg te gaan en kwam mijn lieve moedertje me nog gedag zeggen. Erg fijn!
Op Schiphol was het nog een gedoetje om een visum te regelen. De vrouw achter de balen dreigde dat we het land uitgezet zouden worden als we stage zouden lopen of vrijwilligerswerk zouden doen, maar wij gaan nou eenmaal geen stage lopen maar een onderzoek doen wat niet voor een stage of vrijwillig is maar een minor. Uiteindelijk hebben we alle 3 een visum afgerekend en hebben we de koffers ingecheckt.
Sja.. En dan het afscheidsmoment… Ik had alleen Wes mee en wilde hem nog zo lang mogelijk knuffelen. Natuurlijk huilen geblazen, maar dat is alleen maar goed want ik ben blij dat ik zo verdrietig ben om hem zo lang te moeten missen. Ik ben niet voor niks met hem en ik heb het zo fijn samen, dus gelukkig moest ik huilen. Wes was heel kalm en ijzersterk. Hij sprak me kracht toe en zei dat hij trots op me was. Toen ben ik weggelopen, snikkend. Nog één laatste kushand en toen was het echt tijd om de douane door te gaan..

De vliegreis ging heel goed! De stewardessen waren heel aardig en we kregen steeds van alles te eten en te drinken. Na een uur of 5 vliegen stonden ook alle mensen in de gangpaden te praten en ook wij hebben lekker met de mensen om ons heen gepraat. We zaten gelukkig met ons drieën naast elkaar en hadden geen last van vervelende buren.
Eenmaal op het vaste land, kwam ons een golf van warme, vochtige lucht tegemoet. Kirsten zei dat het voelde alsof je een vlindertuin in liep. Hier werd ik zo blij van dat ik meteen met een stralende kop in Suriname liep.
Buiten stond Sourin (de neef van onze huisbaas) op ons te wachten met een busje om ons naar huis te brengen. Een uurtje rijden was het vanaf Zanderij naar Paramaribo.
Het was ondertussen al half 1 uur in de nacht, Nederlandse tijd, maar in Paramaribo nog maar half 10 toen we dan eindelijk thuis waren.
We werden verwelkomt door Lies (onze huisbaas van 70!) en Marlène en Sarah. Deze meiden zijn ook studenten aan de hogeschool Rotterdam. Sarah studeert Ergotherapie en Marlène verloskunde. Zij hebben dezelfde minor gekozen, maar een ander project over de thuiszorg in Suriname.
Lies gaf ons een rondleiding door ons eigen huis en vertelde waar wat lag. Ik was eigenlijk te moe om nog aardig te doen, maar van Lies moesten we nog een Parbo (Surinaams biertje) komen drinken bij haar op de patio. Eenmaal boven kregen we gelukkig eerst limonade en hoefde we de biertjes (literflessen) niet te drinken. Wel kregen we nog een ijsje en heeeel veel praatjes.
Meteen wilde we ons bedje in duiken toen we beneden waren. We hebben een heel groot huis. Het is wel een beetje leeg, want er zijn niet veel spullen in dit grote huis, maar we hebben het met onze eigen spullen gezellig gemaakt. Ik heb een kamer aan de voorkant, met een eigen badkamer. De andere meiden slapen helemaal aan de andere kant van het huis met z’n tweeën.
De aftelkalender die Lysanne (zusje van Wes) speciaal voor me heeft gemaakt hebben we op de koelkast hangen en ik heb een paar foto’s in mijn kamertje gezet.
De volgende dag hadden we afgesproken met Sarah en Marlène om aan de Waterkant in het centrum van Paramaribo een lekker drankje te drinken, bij te kletsen en een heerlijke nasi te eten.
Bij de Chinees (de supermarkt) op de hoek van onze straat hebben we boodschapjes gedaan om ons eerste avondmaaltje mee te gaan bereiden. Uiteindelijk was ik niet lekker en ben ik om 19 uur naar bed gegaan en ben er pas de volgende ochtend om half 7 uitgekomen!
Donderdag hadden we de eerste afspraak met onze opdrachtgever. Met de bus (erg klein) zijn we richting het revalidatiecentrum gegaan. Leuk aan de bus is dat het rechts een tweezits heeft en links een éénzit. Als die plaatsten allemaal vol zijn, kunnen de klapbankjes in het gangpad uitgeklapt worden en kunnen er ineens 5 mensen meer mee. Nog leuker is dat als er dan iemand uit moet die achterin zit, alle mensen in het gangpad op moeten staan, hun stoeltje inklappen, opzij gaan en dan die ene persoon eruit laten gaan. Daarna gaat iedereen weer rustig zitten en neemt vooral zijn tijd!
Om de bus te nemen hoef je ook alleen je hand op te steken, waar je ook loopt. De bus rijdt helemaal om, om je mee te kunnen nemen.
In het revalidatiecentrum kennis gemaakt met de opdrachtgevers en kwamen onze ideeën goed overeen. Ze waren heel erg bereid om ons te helpen en connecties te maken met de ziekenhuizen.
Erg leuke, jonge opdrachtgevers die al bijna 4 en 7 jaar in Suriname wonen.
De ene opdrachtgever is logopedist en de andere ergotherapeut. Ik mag een dagje mee naar het ziekenhuis waar de logopedist werkt, een MDO (multidisciplinair overleg) bijwonen en misschien ook nog een dagje kijken hoe het in het revalidatiecentrum verloopt.
Alles in de zorg is zooo anders geregeld. We wisten natuurlijk al dat het niet zo geregeld zou zijn als in Nederland, maar soms zaten we toch even met de mond op onze knieën van verbazing.

Het is hier ontzettend heet. Bijna niet voor te stellen als je uit de kou van Nederland komt en jullie nu allemaal met dikke truien op de bank zitten en liever niet naar buiten gaan. Nou goed, dan hebben we 1 overeenkomst. Wij kunnen op sommige momenten van de dag ook echt nog niet naar buiten van de hitte. Overdag is het 32 °C en in de nacht nog steeds ongeveer 26 °C! We hebben geen airco dus we wapperen de hele tijd met mijn waaier en proberen zo weinig mogelijk te bewegen.
Na 3 dagen begint de warmte wel een beetje te wennen en ook het huis wordt steeds meer een thuis. Hoe dan ook moeten we alle 3 nog erg wennen.
Ik vooral lichamelijk. Steeds misselijk en buikpijn. De andere meiden moeten erg wennen aan de veranderingen, het op pad zijn, het land en zelfstandig zijn.
Mijn benen zijn al volledig lek geprikt. Niet alleen ’s nachts zijn er muggen maar ook overdag stikt het ervan! Maar die muggen mogen de pret niet drukken. Het is heel gezellig met de meiden en we doen nu nog alles samen. Gisteren hebben we zelfs Expeditie Robinson terug gekeken!

We gaan nog zoooo veel leuke dingen doen! Straks eerst met de taxi naar een grote mall om voor een week eten in te slaan, wat relatief goedkoop is.
Ook moet er gewerkt worden aan het project dus dat gaan we vanmiddag maar eens doen.
Van de week gaan we zwemmen, naar de palentuinen, een rondleiding Fort Zeelandia, en nog zo veel meer!

Oh ja, en als laatste; We hebben in ons huis zelf WiFi gemaakt met een router, dus ik heb gewoon whatsapp! Dus sturen jullie me lekker veel berichtjes??

Ik houd het hierbij!
Heel veel liefs en kussen, Josephine