Onderzoeksweekje

Hallo lieve mensen,

Dank jullie wel voor alle lieve reacties! Ik vind het heel leuk om te lezen wat iedereen schrijft en om te merken dat zo veel mensen mijn blog lezen.
Ondertussen zit ik alweer meer dan een maand in Suriname. Aankomende dinsdag zijn we op de helft van ons avontuur. Vanaf dan nog maar 5 weken! De tijd gaat zo snel. Zeker nu we heel druk zijn met het project. We zijn zo druk met gegevens verzamelen en interviews afnemen dat we amper meer tijd hebben voor andere dingen.
Vorige week maandag heb ik een MDO (multidisciplinair overleg) op de afdeling neurologie bijgewoond. Dat ging er best bijzonder aan toe. Ten eerste was de hoofdbehandelaar, de neuroloog of neurochirurg, niet bij het overleg aanwezig. Dit is wel de arts die zorgt voor het ontslag. De zaalarts was wel aanwezig, maar was niet bepaald ‘aanwezig’. Ze werd steeds gestoord door zusters, doctoren en andere mensen die gewoon het overleg binnen kwamen lopen. Ach, het zou aan mij kunnen liggen, maar ik vond het een zeer apart MDO.
Er blijkt in het ziekenhuis een protocol voor multidisciplinair samenwerken te zijn voor de behandeling van patiënten die als gevolg van een beroerte zijn opgenomen in het Academisch Ziekenhuis. Echter heb ik begrepen uit interviews en gesprekken dat de betreffende behandelaars wel op de hoogte zijn van het protocol, maar er geen gebruik van maken. En als je dan vraagt waarom niet, kun je een antwoord verwachten van “oh ja, we hebben het ‘geprobeerd’ maar het heeft niet gewerkt”.
Ons doel van het project is om er achter te komen waarom het grootste gedeelte van de patiënten die een beroerte hebben doorgemaakt niet gaan revalideren in het revalidatiecentrum. Eigenlijk kunnen we nu al een aantal conclusies trekken:
1. De patiënten kunnen niet opgenomen worden in het revalidatiecentrum. Ik weet niet of jullie mensen kennen die een beroerte hebben doorgemaakt, maar het lichaam kan erg aangedaan zijn. Zo kunnen mensen een verlamming hebben in arm of been en er kunnen ook cognitieve stoornissen worden gediagnostiseerd. Het is een hele klus voor patiënten om vaker per week (of zelfs per maand) naar het revalidatiecentrum te reizen voor therapie. Aangezien de wegen hier niet altijd bijster goed zijn, de files lang en het weer erg vermoeiend is vergt de reis naar het revalidatiecentrum vaak te veel van patiënten. Zeker als je bedenkt dat er in heel Suriname maar 1 revalidatiecentrum is. Sommige patiënten moeten dus met de bus meer dan 4 uur reizen om alleen al bij het revalidatiecentrum te komen.
2. De financiële status van de mensen is hier niet aanzienlijk hoog. Veel mensen zijn niet in het bezit van een auto en kunnen de therapie niet betalen. Mensen die niet in het bezit zijn van een auto zijn dus aangewezen op hun familie, buren of vrienden om op te komen dagen bij therapie.
3. Daarnaast bestaat er een zeer bijzonder zorgverzekeringensysteem. Het is bijvoorbeeld niet verplicht om verzekerd te zijn. Sommige mensen zijn via hun werk verzekerd, waardoor de meeste kosten niet door de patiënt zelf betaald dienen te worden. Ook wordt er veel gebruik gemaakt van een zogenaamde ‘dokterskaart’. Dit is een kaart die wordt bekostigd door Sociale Zaken en wordt enkel toebedeeld aan mensen die minder dan 40 euro per maand verdienen. De patiënten die in het bezit zijn van een dergelijke kaart kunnen ‘gratis’ gebruik maken van de zorg. Mensen die particulier verzekerd zijn kunnen soms een gedeelte van de kosten terug verhalen op de zorgverzekering, maar voor fysiotherapie, logopedie en ergotherapie worden er gezamenlijk maar 10 behandelingen (gedeeltelijk) vergoed. Dit zijn heel weinig behandelingen voor mensen die eigenlijk bij logopedie al 3x per week moeten oefenen, laat staan als ze ook nog fysiotherapie en ergotherapie nodig hebben.
4. Revalidatie is niet erg bekend bij de bevolking. Men is zich niet bewust van het feit dat er revalidatie bestaat. De mensen die wij geïnterviewd hebben konden geen antwoord geven op wat revalideren in houdt.
5. De paramedici moeten zichzelf bekend maken in het ziekenhuis. Patiënten krijgen bij ontslag wel een doorverwijsbrief naar fysiotherapie, logopedie, ergotherapie, de huisarts en de revalidatie-arts. Deze brieven krijgen de patiënten mee naar huis. De paramedici geven in het ziekenhuis een folder met hun nummer. Als de patiënten dan willen revalideren moeten deze zelf initiatief nemen om het revalidatiecentrum te bellen. Een duidelijke uitleg over het revalideren blijft helaas een beetje uit.
Ik vind het ook erg bijzonder om te merken dat er vrij weinig samen wordt gewerkt in het ziekenhuis en in het revalidatiecentrum. Elke paramedici houdt de eigen administratie bij. Er wordt niet conform uniformiteit gewerkt, wat zorgt voor veel verschillende patiëntgegevens. Zo werd er in het MDO over een patiënt gesproken uit 1935. Nee, huh? Deze man komt toch uit 1936? Oh, he dat is gek, bij mij staat er 1935… Hmm dan moeten we hem toch nog eens vragen uit welk jaar hij komt.
Er wordt in het Academisch Ziekenhuis ook nog niet elektronisch gewerkt. Dus alles wordt op briefjes en in eigen dossiers geschreven. Gelukkig kent het revalidatiecentrum nu wel al een elektronische agenda.

Nou goed, al met al heb ik nu al heeeel veel geleerd van het onderzoek dat we doen. Ik heb natuurlijk zelf ook al in een ziekenhuis stage gelopen op de afdeling revalidatie en neurologie, dus ik heb veel vergelijkingsmateriaal en ook wat eigen ervaringen.

Naast al dat gewerk hebben we ook nog leuke dingen gedaan hoor! Dinsdag hebben we een salsa bootcamp gedaan. Een geweldige leraar heeft ons 3 uur lang alle basisstappen en regels van de salsa geleerd. Dus nu kunnen we, als we durven 3 avonden in de week in het centrum van Paramaribo terecht om door de Surinaamse mannen in het rond geslingerd te worden.
Vanaf ons nederige stulpje heb ik samen met Annemarie en Kirsten weken lang Expeditie Robinson gevolgd en ook wij zaten hier afgelopen donderdag in volle spanning te kijken naar de finale. Tot overmaat van ramp liep internet steeds vast en werd het daardoor nóg spannender.
Ook was Lisette donderdag om 12 uur jarig. We hadden de dag ervoor al stiekem cadeaus weten te scoren en Eva had contact gehad met haar Opa en moeder om ook voor hun cadeaus te kopen. Dus we hadden serieus heel veel cadeaus voor haar. Om 12 uur hebben we haar verrast met alle cadeaus en was Lisette helemaal overdonderd. Erg lief. We hebben het feest doorgezet en zijn gaan dansen in Havana Lounge (waar we als mietjes aan de kant stonden te wachten om ten dans gevraagd te worden, maar er kwam geen kip om met ons te dansen). Daarna werd er disco gedraaid en daar hebben we dan natuurlijk als echte vrouwen op staan dansen.
Sarah en Marlène hebben een auto gehuurd tot eind december, waar we die nacht met 7 meiden in op stap zijn gegaan! Eva in de achterbak en wij met 4 meiden achterin. Op de terugweg heb ik terug gereden. Even wennen hoor, met het stuur aan de rechterkant, de achteruitkijkspiegel links van me en dan links rijden. Maar binnen 3 minuten was ik er aan gewend en scheurde we naar huis.

Vannacht heb ik voor het eerst in één keer door geslapen zonder tussendoor oververhit wakker te worden. Ik moet ook wel toegeven dat het hier nu een beetje fris is. Met 27 graden in de nacht en wind is het hier heel goed uit te houden. Ondertussen is het kleine regenseizoen ook aangebroken, dus het is nu heel erg vochtig en benauwd, met regenbuien. Elke dag minimaal één tropische bui! Vorige week hebben we ook een regendansje gedaan!
Vandaag zijn we met 5 meiden naar Domburg, in het district Warnica, geweest. Het is een heel klein dorpje waar de mensen op zondag lekker aan de Waterkant hangen. Ook hier stroomt de Suriname rivier waaraan ze de kade ‘Waterkant’ noemen, net als in Paramaribo.
Nadat we een heerlijke nasi goreng uit een palmblad hebben gegeten, zijn we aan de waterkant bij de vissers gaan kijken. Binnen een paar minuten stond ik met een hengel in mijn handen. De visser had namelijk de hele dag nog geen vis gevangen en ik blufte natuurlijk weer dat ik dat wel even zou doen. Natuuuuurlijk had ik binnen 10 minuten beet! Een heuse catfish aan de hengel! Ze vonden dat ik heel goed kan ‘hengelen’. Op de terugweg reden we bijna een doodskopaapje over die plotseling ging oversteken. Gelukkig hebben we het lieve beestje niet geraakt en waren we voornamelijk blij dat we een aapje hadden gezien.

Aankomende week gaan we heeeeel veel aan het project doen. We willen heel graag een beetje vaart maken met het project zodat we aan het einde van onze reis nog genoeg tijd over hebben om écht te genieten van het land, het weer, de mensen en elkaar.

Hoe is het met jullie in Nederland? Gaat alles nog gewoon zijn gangetje en genieten jullie van de heerlijke snijdende kou?
Gebeuren er nog spectaculaire dingen?

Volgende week weer een nieuw verslag!
One boeng neti!

Dikke kus en een stevige knuffel Josephine